Herkese merhaba 
şuan 3. gebeliğim ve iki kızım var,isteyerek olmadı bu gebeliğim çok sürpriz bir şekilde oldu çocuklarda şaşırdılar,istemediler haliyle zaman zaman karnımı sever,kardeşleriyle alakalı konuşurlar ama çoğu zaman istemedikleri,kıskandıkları konuşmalarından belli ediyorlar. Bebeğimin her kıpırdayışında hemen yanıma çağırıyorum hissetmeleri için ama maalesef anlık olarak heyecan yaşıyorlar. Tabi ilerisi beni korkutuyor,doğduktan sonra ne ile karşılaşacağımı tepkilerini az çok tahmin ediyorum inşallah tahmin ettiğim gibi olmaz ama daha farklı ne yapabilirim alışmalarını nasıl sağlayabilirim. Sanırım ben başta istemediğimi çok belli ettiğim için bundan etkilendiler diye düşünüyorum. Bu konuda tecrübesi bilgisi olan varsa merakla bekliyorum
Benimde 3. Gebeliğim. Çok sevinmelerine ve istemlerine rağmen anne onu daha mı çok seveceksin? diye sormadanda durmuyorlar. Ki 2. Ci oğlum 6 yaşında ama evin bebeği gibi. Biraz bocalayacagız onunla. Annelik gibi kardeş olma durumuda kucapa alınca hissedilecek birşey diye düşünüyorum. Kıskanma durumu doğum sonrası anne baba davranışa göre değişir galiba.
Allah bağışlasın benim küçüğümde 6 yaşında ablasına göre daha konuşkan ablası 9 yaşında daha sakin ama küçüğü şimdiden evin küçüğü benim evin prensesi benim moduna girmiş durumda sanırım durumlar az çok aynı sizinle
Abla varken küçüğü evimize geldiğinde hiç bu şekilde sorunlar yaşamadık aksine çok çabuk alıştı. Bilmiyorum anne baba olarak dediğiniz gibi bizim tutumumuz,tavırlarımız önemli inşallah hayırlısı olur hakkımızda
Ben 3 uncu cocuguma hamileyim bir oglum bi kizim var oglum 9 kizim 6 bucuk yasinda emin olun onlar doğduktan sonra nasil yoluna girdiğinin farkina bile varmicaksiniz sorumluluk verin doğtuktan sonra ağlamalarina bile kiyamicaklar emin olun alişicaklar zamanla benimsicekler kabullenicekler
İkinci kızıma hamile kaldığımda ilk kızım 4 yaşındaydı. Çok korkuyordum kardeş kıskançlığı olur diye. İlk olarak eşimle beraber karşımıza alıp anlattık durumu, başta anlam veremedi karnımda bir canlı taşıyor olduğuma. Kardeşi olacağından çok bunu sorguladı bir süre. Karnım artık belli olmaya ve bebeğin tekmelerini hissetmeye başladıktan sonra kızımı da dahil ettim her hareketinde. Her doktor kontrolünde ultrasonda o da gördü, duydu kalp atışlarını, fotoğrafını dolaba kendisi astı. Oyun oynarken kardeş konusunu da dahil ettim (kız çocuk olduğu için evcilik vs oynarken daha kolay konuya giriliyor). Parka falan gittiğimizde kardeş konusunu açıp hayaller kurdurdum ve sorular sordum ona benimsetmek için. ‘Kardeşinle parkta neler yapabilirsin, bebek arabasını sen mi sürmek istersin, salıncakta sallar mısın onu’ vs gibi sorular. Alışverişe gittiğimizde ‘Kardeşin doğduğunda ona burda neler alabilirsin, ne almak istersin’ gibi sorular sordum. Doğuma yakın ilk kızımın bebeklik kıyafetlerini sakladığım hurcu çıkardım ve onun bebekliği hakkında sohbet ettim, bebekken ona nasıl baktığımı ve neler yaptığımı anlattım, nasıl bebek olduğunu anlattım. Bebek kıyafetlerini giydirdiğim zamanlardan fotoğrafları çıkardım gösterdim. 'Kardeşin doğduğunda ona kıyafetlerinden giydirmeme izin verir misin, sence hangisini giydirelim ’ gibi sorular sordum. Kardeş sevgisiyle ilgili kitaplar aldım ve gece uyumadan önce hep bunun üzerine sohbet ettim. Bazen sinirlendiğinde ‘Kardeşimi daha çok seversiniz siz’ gibi tepkiler aldık ama aslında bizi denediğini biliyorduk ve sürekli ‘Bizim ailemizde sevgi yarıştırılmaz, herkes eşit sevilir’ dedik ve beynine kazıdık. Aile sarılması yaptık her fırsatta, ‘Kardeşin de karnımda dahil oluyor bak sarılmamıza’ dedim hep
Ve o gün geldi… Kardeşi doğdu
Dokunmasına izin verdim, kucağına almasına izin verdim ama inceden uyarılar da yaptım hep ‘Bebeklerin ciltleri ve kemikleri hassastır, yanında anne baba yokken dokunmamalısın, canını acıtabilirsin bilmeden’ dedim. Eve geldikten sonra ilk 3 gün beni reddetti çünkü daha yeni doğum yapmıştım, sürekli bebek emziriyordum, doğumdan önceki gibi aktiviteler yapamıyorduk onunla. ‘Seni istemiyorum. Kardeşim, babam ve ben ayrı evde yaşayacağız, sen git bu evden’ cümlelerine çok maruz kaldım ama tepkisi banaydı. Kardeşine karşı hiçbir şekilde olumsuz bir davranışı ya da cümlesi olmadı. Lohusalık da olduğu için ilk 3 gün her bu tür cümlelerinde onun karşısında ağladım duygumu anlayabilsin diye ve ‘Haklısın, seni anlıyorum’ dedim hep. O anki durumumdan ve kardeşinin bana muhtaç olduğundan, ameliyat da olduğum için (ona ameliyat demiştim ama normal doğum yaptım) canımın yandığından bahsettim. 3 günden sonra eskisi gibi düzenimiz yerine gelmeye başladı, herşeyimize kardeşini de dahil ettim. 1 haftadan sonra minik sorumluluklar vermeye başladım kızıma. Tuvalete giderken ‘Rüya sen kardeşinin yanında durur musun, ben tuvalete gidiyorum’ dedim ve durdu. Uyuttuğum zaman 'Rüya kardeşine bakar mısın uyanmış mı diye ’ dedim. Altını değiştirirken, banyo yaptırırken hep onu da dahil ettim. Beraber bebeğin karşısında danslar ettik vs. Şu an bebeğimiz 6 aylık ve Rüya asla ama asla kıyamıyor. O kadar ilgi odaklı büyümesine rağmen asla kıskançlık yaşamadı. Eşimle benim tutumum da en büyük roller arasında tabi ki. Ben Rüya ile ilgilenirken eşim bebekle ilgilendi, ben bebekle ilgilenirken eşim Rüya ile ilgilendi. Eski rutinimizi sırayla yaparak korumaya çalıştık hep. Kardeşine alışveriş yapacağımız zaman Rüya’nın da fikrini alıyoruz. Kitap okuma zamanlarımıza artık kardeşi de dahil olduğu için çoğu zaman kendisi okuyor kitapları kardeşine, öğretme kartlarıyla kardeşine kendisi bir şeyler öğretmeye çalışıyor. Kardeşi ona güldükçe önemsendiğini hissediyor ve ablalık duygusu pekişiyor. Kitap okurken kardeşini kucağına koyuyorum, öyle dinliyorlar beni. Şu an ek gıda dönemindeyiz bebek için ve kardeşine kendisi de yedirmeye çalışıyor, yedirmek istiyor (gözetimim altında)
Yani herşey kardeşlik konusunu doğru aşılamakla ve doğumdan sonraki süreçteki eş desteğiyle ilgili. Biz Rüya’ya kardeşi doğunca hayatımızda bir şeyin değişmediğini, rutinlerimizin devam ettiğini, ona olan sevgimizde bir değişiklik olmadığını aşıladık hep. Hala da birileri Rüya’ya ‘Annenle baban kimi daha çok seviyor’ ya da 'Sen kimi daha çok seviyorsun ’ gibi sorular sorduğunda Rüya direkt ‘Bizim ailemizde sevgi yarıştırılmaz’ diyor.
Biz çok şükür yaşamadık kıskançlık durumunu bu saydıklarımı yapınca. Umarım siz de yaşamazsınız 
Çok teşekkür ederim daha ne istenir ki bu açıklamanızdan sonra iki kızımla hiç bu tür karşılaştırma yaşamadık sanırım yaşı küçük olduğundan dolayı yaşamadık fakat şuan küçük kızım alakasız yerde kardeşini istemediğini söyleyiveriyor. O an konuştuğumuzda herşey tamam diyoruz fakat bir sonraki konuda yine aynı,İnşallah bizde sorun yaşamayız. Şuan elimden geldiğince dahil etmeye çalışıyoruz isim seçme konusuna varana kadar birlikte karar veriyoruz tabi bu git geller beni korkutmuyor değil
bu uzun yanıtdan severek yazdığın çok net ,eline sağlık arkadaşım
Git gelleri kardeşini istemediğinden değil aslında, sizi sınıyor. ‘Ben kardeşimi istemediğimi söylersem ailem beni daha çok sever mi’ sorusuna yanıt bulmaya çalışıyor. Kardeşini istemediğini söylediğinde ‘Neden’ diye sorun ona. Sorularla giderek altta yatan ana duyguyu çözümleyin ve ona göre devam edin konuşmaya. ‘Sevgi yarıştırılmaz, ailemizde herkes birbirini eşit sever’ aile sloganımızı siz de kullanabilirsiniz, telif veriyorum 
İşe yarıyor sürekli söyleyip beynine işleyince
Siz de bilinçli bir annesiniz, eminim herşey yolunda ilerleyecek 
Teşekkür ederim arkadaşım Kendi alanım olunca ne kadar bilgim, tecrübem varsa döküyorum
İnşallah söylediğiniz gibi olur 
Bu sloganı başlatmak isterim açıkcası 
konunun açılmasını beklemem gerekiyor sanırım,
Siz açın konuyu. Alın çocuklarınızı yanına, sevgi konusundan bir sohbet başlatın. Onların bebekliği hakkında sohbet edin, bebekken onlara nasıl baktığınızı anlatın. Sonra bebeğe getirin konuyu, hayaller kurdurun. Sonra yapıştırın bu sloganı
Çok tatlısınız olur söylediğiniz gibi yaparım. Sonrasında mutlaka yazarım son durumu
Her gün bir şekilde sohbet açarsanız beyinlerine girer, siz de çok tatlısınız. İnanıyorum ki üstesinden gelirsiniz
Bekliyorum son durumu 