Herkese merhaba. Hamilelikte 32. Haftama girdim. Hormonlardan mı bilmiyorum ama aşırı derecede bi bunalma, sıkılma yaşıyorum. Hamilelikte bi işe girememek çok sıktı. Üniversite mezunu biyoloğum. Hamilelikten önce bikaç özel sektör deneyimim oldu. Hamilelik boyunca gene iş arayıp fakat Hamilelikten dolayi kimsenin kabul etmemesi çok bunalttı. Normalde hiç yerinde duramayan, çalışmayı ,hareketi çok seven biri olduğum için Hamilelik beni eve esir etti diye bunalıyorum. Doğumdan sonra da aileler başka şehirlerde olduğu için bebeği bırakacak kimse yok. Dolayısıyla anne olunca gene pek imkanim yok gibi görünüyor iş için. Özeller zaten genelde iş görüşmesinde çocuğu sorun ediyorlar. Sizler neler yapıyorsunuz? Üniversite mezunu olup da anne olunca kariyere devam etmeyen ve bundan memnun olan var mı?
Ben de son iki yıldır tam zamanlı bir iş bulamadım evlenip daha küçük bir şehire gelince baya sıkıldım ilk zamanlar sonra part time çalıştım şimdide o şekil devam ediyorum bi yandan yüksek lisansa başlamıştım tez aşamasındayım açıktan bir bölüm daha okuyorum bebiş doğduktan sonra da ilk seneler kendim bakmak istiyorum zaten annem de başka bir şehirde bu ara hormonlardan mı bende çok sıkılıp bunaldım 31+5 im bende 
Ben de İstanbul gibi iş imkanimin çok olduğu şehiri evlilik nedeniyle bırakıp Çerkezköye geldim .burda maalesef bana göre pek iş imkani yok bu da çok sıkıyor. Bi iki girdiğim yerden de mesai saatleri geç oldugu icin çıkmıştım. Part time bulamadim maalesef eşim için kendi kariyerimi feda ettim açıkçası İstanbulu bırakarak
Ben de kpss çalismaya bi başlıyorum bi yarım bırakıyorum. Seneye gircem diyorum ama kafam ders almıyor bu dönemde 
Aa ne kadar da benzermiş hayatlarımız bende istanbuldan sakaryaya geldim ben de mühendisim 
kpssye cesaretimi bi türlü toplayıp çalışmadım özel sektör de çok zorlu mesai vardiya hayat bizi oraya sürüklüyor sanırım 
tabi şimdi bir de bebişlerimiz olacak
Bu arada öyle düşünme o düşünce insanı çok yoruyor eşin ile mutlu huzurlu bir yuvanız varsa diğerleri de olur bir şekilde ben de ilk zamanlar öyle düşünüp kendimi çok hırpaladım ama bizim için hayırlısı bu belki de 🩷
Aynı benim durumum gibi Ben normalde çalışıyorum ama kendi mesleğimi şimdilik yapamıyorum diyelim yaklaşık 16 gündür evde oturdum doğum izni için ve nerden baksan en az 6 veya 7 ay evde oturacağım. Bir yandan yüksek lisans yapıyorum tez aşamısındayım ama gel görki doğum olacak diye bu dönem kaydı dondurdum ama hoca devamlı dürtüyor ağrılardan vs dolayı tez yazamıyorum. Önceden fıldır fıldır gezip tozup. Çalışıp. Üniversiteye gidip. Kurslara katılıp birde üstüne evle ilgilenen ben bugünlerde yatmaktan başka nerdeysr bir şey yapamıyorum. Öyleki artık eşime çatıyorum en ufak bir şeyde kavga çıkartıyorum dün bile tartıştım onunla. Bir yandan doğum korkusu sarıyor içimi.bir yandan da ben kaç ay çalışmayacağım nasıl geçineceğiz diye düşünüyorum hep. Yani böyle işte sonrada olsun kızım sağlıklı olsunda her şey düzelir diyorum. Demem o ki seni çooook iyi anlıyorum rabbim hepimize sabır ve güç versin
Ayy aynı ben işte. Amin inşallah 
Aynen öyle. Eşimin işi için kendim İstanbulu biraktim iş imkanımı bıraktım diye bazen icten içe eşime kızıyorum ama şükür ki yaptığım fedakarlığa değen biri
Ama işte insan istiyor kendi mesleğini yapmak kendi parasini kazanip hem eve de destek sağlamak. Ama sonucta esimden dolayı buraya geldim .o da zaten çok aşırı bi maddi sıkıntı yaşamadıkça çalışmama gerek duymuyor. Ben de zaten daha çok sosyallik, evde sıkılmaktan dolayi da calismak istiyorum. Ama galiba zaten bebiş doğunca sıkılmaya bile fırsat kalmaz
Kendi ayaklarının üzerinde durmaya başlayınca insan evde oturmak istemiyor 
ben de çok kafama taktım bu konuyu hatta çocuk bile istemiyordum kariyer hedeflerim vardı evlenip bi anda ev hanımı modu bana göre değildi sonra akışa bıraktım bazen olmayınca olmuyor zamanı geçmeden bari bebiş olsun büyütürüm falan diye düşünmeye başladım 
yalnız değilsiniz 
Ben memurum sağlık sorunlarimdan dolayı heyet raporu ile evdeyim haftaya 32.haftaya gireceğim doğum iznine ayrılacağım. Bende çalışmayı her sabah giyinip işime masa başına gitmeyi kurumdaki odamı bir seylerle uğraşmayı özledim. Bir yandan mecburen izne ayrılacağım eşimle farklı şehirlerde gorev yapıyoruz . Görev yerim ne ailem ne kimsem yok bana bişi olsa yakınlarım eşim uzaktaydi hem sağlık hem çaresizlik izin almama sebep oldu. Şimdi eşimin olduğu yerde memleketteyim sabah erken çıkıp ise gidiyor ben akşam 5 e kadar yalnızım çalıştığı ilçede kimseyi tanımıyorum gerçekten bunaltıcı. Temiz bir hava almak içinde yalnız çıkamıyorum dışarı siyatik oldum sanırım kalcamdan bacağıma doğru ağrı kramp vuruyor esir oldum eve . Annem de hasta başka bir ilçede onda gelemiyo bende bu halde bir yere gidemiyorum
Bugün doğum iznimin 3. Günü alışkanlık sabah erkenden uyandım ve saatlerdir bu insanlar uyanıp ne yapıyor diye hayatı sorguluyorum belirli bir tempoda olan insanlar için boş durmak cidden çok zor bebeğimm doğunca çalışmak isteyecek miyim şu an bilmiyorum ama zaman ne gösterecek bakalım
Ahh malesef ben de sizlerle aynı durumdayım. Mezun olur olmaz evlendim kimyagerim. Eşimin işinden dolayı Urla’ya taşındık ama burada kendi mesleğime uygun iş bulamadım ve bu beni üzdü kaç ay evde kaldım sonra formasyon alayım bari öğretmenlik yaparım dedim ama bu güzellik girdi hayatıma formasyonu yarım bırakmak zorunda kaldım ama ben çalışmayı seven çalışmak isteyen biriyim boşuna bunca yıl okumadım. Bu durum beni çok fazla üzüyor bilmiyorum ne yapacağım. Çok fazla şey düşünüyorum:(
Bende kimya mühendisiyim son senemde akıllılık edip formasyon almıştım 2 buçuk senedir part time kimya öğretmenliği yapıyorum belediye kursunda ama bu da tatmin etmedi pek
Ahh ahh hep bizler fedakar oluyoruz anlaşılan 
önce sevdiğimiz adam icin fedakarlik ediyoruz sonra da bebişimiz için.
En azından sen akıllık edip formasyon almışsın benim yarım kaldı malesef bebişten dolayı 
Olsun siz de alırsınız çok zor bir şey değil yeter ki isteyelim 🩷
Ay inşallah bebek varken ancak öğretmenliği yapabilirim galiba