Merhaba güzel anneler. İzninizle ben biraz içimi dökmek istiyorum.
Hamilelik zorlu bir süreç. Bedenimiz, zihnimiz, dünyamız değişiyor. Bazen olumsuzluklara o kadar çok kaptırıyoruz ki kendimizi içinde bulunduğumuz an elimizden kaçıp gidiyor. Kızımın anı defteri için hamile halimin olduğu fotoğraflara baktım. Hamileliğimde o kadar az fotoğrafım var ki inanamadım. Az olduğunu biliyordum ama bu kadarını beklemiyordum.
Sonra nedenlerini düşündüm. Tüm hamileliğim bebeğimi kaybetme korkusuyla geçti. Bu yüzden bebeğimle bağ kuramadım. O zaman çok mantıklı gelmişti ama şimdi çok saçma buluyorum. Hamile değilmişim gibi davranmaya çalıştım. Diyabet, tiroid, kanama derken 35.haftada kızımı elime aldım. İnanın doğduğu güne kadar adını bile koyamadım.
Ama şimdi çok pişmanım. Karnımı doğru dürüst çekmediğim için, hamileyken poz vermekten kaçtığım için, o zamanki duygularımı yazıya dökmediğim için, karnımı sevmeye korktuğum için, kızımla konuşmadığım için… Listem böyle uzayıp gidiyor. Lütfen siz siz olun benim yaptığım hataya düşmeyin.
Olumsuzluklar hep var olacak. Mide bulantısı, mide yanması, kanamalar, karın ağrıları, burun tıkanıklıkları, geçmeyen kramplar, uykuya hasret gergin zihinler… Keşke sihirli değnekle canımızı sıkan her şeyi sevimli civcivlere çevirebilsek ama maalesef hiçbirimiz Dudu peri değiliz 
O yüzden lütfen sevdiğiniz bir şarkıyı açın, duşun altına girip karnınızı sevin ve dans edin. Benim için de hamileliğin keyfini çıkarın ve bebişlerinize güzel anılar biriktirin 
daha öncede söylemistim yine söylüyorum sen bag kuramadım diyosun ama bağ kuramayan insan o korkuyu da yaşamaz sen ve bebegin tanıdığım en güçlü bebek ve anneden biri olabilirsiniz kendine haksızlık etme lütfen canım benim 
