Hepinizin az çok başından geçtiğini tahmin ettiğim bir konu var.
Hamileyken olumsuza yönlendirilme durumu.!
-hazır ol diye söylüyorum sürekli ağlayacaksın!
-herkes sana itici gelecek!
-çok zor geçecek!
-şuan olduğundan 3 kat fazla insanlardan nefret edeceksin. (şimdi bile birilerine sinir olmak benim için aşırı zaman israfı gibi geldiği için kendime kızıyorum)
Ben genelde pozitif düşünen birisiyim. Ve bu konuyu kabul etmek istemiyorum. Kendimi bebeğimin dilinden anlamak üzere meşgul etmeye çalışıyorum.
-evet bebeğim ve ben uykusuz kalacağız, ağlayacağız, yersiz konuşan insanlar olacak (şimdididen varlar, hep varlardı, hep olacaklar), sorun değil! en kötü gece bile geçecek!
Kendimi bu şekilde temkin ederken lohusa olduğum an bu düşünceler ortadan kalkacak mı?
Elimde olmadan ben de o depresyon çukuruna girecek miyim?
Herkes bunu yaşıyor mu gerçekten?
Doğumdan çok bunu merak ediyorum. Doğumdan korkmuyorum, göğüs yaralarından korkmuyorum. Bebeğimin sağlığı dışında hiçbir merakım yoktu. Beni ve merak eden arkadaşları aydınlatırsanızok sevinirim
Valla cok ayrı bir psikoloji hamileyken dirayetli olan ben su an cok farkli psikolojideyim tabiki bunda etrafındaki insanların payi da önemli, sana karsi anlayisli davranirlarsa her seyin ustesinden geliyorsun… ilk basta alışamadım ben bebeğe o beni cok zorladı cok agladim sanki ben dogurmamisim , istememiştim gibi ben de oyle oldu diger arkadaşlarda nasil oldu bilemem ama planladığın gibi olmuyor
Ben bebeğim olmasını çok istedim. Anne olma düşüncesi hep bi hayaldi benim için. Kendimi yetiştirirken bile bebeğimi nasıl yetiştireceğimi düşünürdüm bekarken. Amaaa şimdi bebeğimle konuşamıyorum birtek ben böyleyim gibi geliyor. Elimi karnıma götürsem bile Ona seslenmiyorum. Doğduğunda yadırgadım gibi geliyor. Lohusalığı atlama tuşu yok mu ya
Valla bende de aynisi oldu kalp atisini duyduğumda aglayamadim ,bebekle konuşamadım doktora sordum ben de mi anormallik var diye kucagina alinca anlarsin desi dogurdum bebegi kucagima verdiler şok etkisi vardi ustumde aglayamadım bile
Hiç olmaz dediğin şeyler başına gelebiliyor. Her an her duyguya hazırlıklı ol. Kendi modunu yüksek tutmaya çalış , bebeğine odaklanırsan süreç daha hızlı ilerliyor
Çok güzel yazmışsınız. Dediklerinizin hepsini yaşıyorum. Kendime devamlı bunların hepsi normal hepsi gececek diyorum. Eve misafir gelip duruyor. Hiç biri gelmesin istiyorum. Evim dağınik pis kalsın hiç umurumda değil ama deger verdiğim bir insan yanıma gelsin sadece benimle otursun saçımı okşasın istiyorum.
Lohusa depresyonundan çok korkuyordum. Bebeğimi istemeden reddersem diye çok endiselerim vardı şükürler olsun böyle bir durum yaşamadım. Depresyona girmeye çok meğilli bir yanım var. Girer de çıkamazsam diye çok korktum. Neyse ki annelik hüznunden depresyona giriş yapmadım.
Durup durup ağlamalarım çok vardı onlar da git gide azaldı.
Uykusuzluk vs derken sinirlenmelerim daha çok oluyor.
Ben de karnımdayken duygulu konuşmaları pek beceremezdim. Planlı hamile kaldım ama ilk üç ay bebeği benimseyemedim. Şimdi onların hiç biri yok. Sana muhtaç bir bebek varken kendini bile görmüyorsun
kalp atisini duyduğumda aglayamadim ,bebekle konuşamadım doktora sordum ben de mi anormallik var diye 
